Əziz xanımlar, hər bir qadın kimi mən də ana olmaq arzusundaydım. Hamilə olduğumu bildiyim gündən onu böyük səbrsizliklə gözləyirdim. İlk tərpənişini hiss etdiyim andan onu bütün qəlbimlə sevməyə başladım. Hər şeyin normal olduğu bir hamiləlik yaşayırdım. Özümü hamilə kimi hiss etmirdim. Bütün işlərimi rahat görürdüm. Əyilirdim, qalxırdım, hətta rəqs edirdim. Daha çox həzin müsiqiyə qulaq asırdım ki, uşağın musiqi zövqü mənimlə eyni olsun :-)
Sonuncu dəfə (hamiləliyin 8-ci ayına girəndə) USM doğum tarixini avqustun 25-nə təyin etdi. Beləcə oturub gözləyirdim balamı qucağıma alacağım günü. Normal doğumdan qorxmurdum. Hətta bəzi bilik əldə etmək üçün internetdən məqalələr oxuyurdum. "Hamı necə, mən də elə" deyirdim. Amma hər zaman hər şey insanın istədiyi kimi olmur. Nəhayət avqustun 25-i oldu həmin gün hesaba görə 9 ayım tamam idi. Amma heç nə hiss etmirdim. Həkim daha 10 gün gözləməyi məsləhət bildi. 10 gün də keçdi. Sentyabrın 12-i hiss etdim ki, uşaq əvvəlki kimi tez-tez hərəkət etmir. Daha passivdir. Ümumiyyətlə, sentyabrın 1-dən gecələr gözümə yuxu getmirdi. Səhərə kimi evdə gəzirdim. Senytabrın 13-ü gecə ailə üzvlərimdən hamı bir gecədə eyni yuxunu "mənim və uşağın vəziyyətinin ağırlığını, həkimlərin təşviş içində harasa qaçdıqlarını" gördülər. Yuxudan durar-durmaz təcili doğum evinə apardılar, halbuki, heç bir ağrım yox idi.
Həkim mənə baxdı. Sonra rəngi ağardı, nə baş verdiyini anlamasam da, uşaqdakı hərəkətsizlik məni çox narahat edirdi. Nəhayət, uşağın uşaqlıq yolunda olmadığını dedi. Təcili USM-ə saldı və aparatın nəticəsi tezliklə bütün xəstəxanaya yayıldı. Mən cəmi 10 gündən sonra artıq 10 aylıq hamiləliyimi başa vuracaqdım. Uşağın vəziyyətinin ağır olduğunu və göbək bağından asılı halda qaldığından uşaqlıq yoluna yaxınlaşa bilmədiyini öyrəndim. Xəstəxanada hamı məni "43 həftə" deyib çağırırdı.
Beləcə, patalogiyada yatdım. Fon ardınca fon vursalar da (həyatımda ilk dəfə sistemi orda elətdirdim), heç cüzi də olsa sancı, narahatlıq, ağrı hiss etmirdim. Hər 20 dəqiqədən bir oksigenə bağlayırdılar. Səhər açılana kimi gecə növbəsinin həkimləri gah çanağımı ölçür, gah təzyiqimi, gah nəsə istəyib-istəmədiyimi soruşur, gah da uşağa qulaq asırdı. Günorta olmağına baxmayaraq digər xəstələrdən fərqli olaraq mənə yemək vermirdilər. Çünki həkim tapşırmışdı. Həkim qərarını yoldaşıma bildirdikdən sonra mənə də dedi. Beləliklə, "uşağın yaşamağı üçün son 2 saatımız var" dedi. Aparata yenidən salındım və vəziyyətin nə dərəcədə ağır olduğunu anladım.
Bir tərəfdən də uşaq tərpənmirdi. Ürək döyüntüləri artmışdı. Oksigen çatmırdı. Vəziyyətim çətin olsa da çıxış yolum əməliyyat idi, razılıq verdim.
Yarım saat sonra əməliyyat stoluna uzandım. 14:15-də narkoz verildi. Uşaq 14:37-də dünyaya gəldi. Tibb bacılarından biri əməliyyatdan iki gün sonra mənə dedi ki, uşaq 3 qat göbək bandına dolanmışdı. Boğazı, başı gömgöy idi. Tamamilə bətnin yuxarı hissəsində asılı qalmışdı və qoca dərisi vardı (adətən gecikən uşaqlarda olur). "Bir gün də keçsəydi, onu itirə bilərdin" dedi.
Narkozun təsirindən gecə 1-də ayıldım. Ağrılarım çox olsa da, tibb bacısından telefonumu istədim. İlk zəngim yoldaşıma oldu. Oğlumuzu gördüyünü və hələ də xəstəxananın dəhlizində mənim ayılmağımı gözlədiyini öyrəndim. Adını Murad qoyduq, indi 3 yaşın içindədir. Allahıma şükür olsun. Reanimasiyada Allahıma o qədər şükür etmişəm ki, bəlkə də bir il ərzində etdiyim şükürlər azdır onun yanında....
Allah olmayanlara da qismət etsin İnşallah... Hər kəsə ana olmağı arzu edirəm.
P.S. Hamiləlik boyu qulaq asdığım lirik musiqiləri qarışıq mahnılarla birgə 1 yaşı olanda təkrar qulaq asırdım. İnanırsız, o, məhz hamiləlikdə qulaq asdıqlarımı seçir və onları əzbər bilirmiş kimi zövqlə dinləyir....
